Podstawowym zadaniem hodowli lasu jest zachowanie i wzbogacanie lasów istniejących (odnawianie) oraz tworzenie nowych (zalesianie), z respektowaniem warunków przyrodniczych i procesów naturalnych. Hodowla lasu obejmuje zbiór i przechowywanie nasion drzew, produkcję sadzonek na szkółkach, zakładanie oraz pielęgnację i ochronę upraw leśnych oraz drzewostanów.

Hodowla lasu korzysta z dorobku nauk przyrodniczych, m.in. klimatologii, gleboznawstwa, botaniki czy fizjologii roślin. W pracach hodowlanych leśnicy dążą do dostosowania składu gatunkowego lasu do siedliska. Dzięki temu las jest bardziej odporny na zagrożenia.

Las, jeśli nie powstał w sposób naturalny, jest sadzony przez leśników. Sadzonki hoduje się w szkółkach. Uprawy są poddawane zabiegom pielęgnacyjnym i ochronnym. Mają one stworzyć optymalne warunki wzrostu dla drzew najbardziej pożądanych w składzie gatunkowym rosnącego drzewostanu. Ostatnim elementem hodowli jest wycinka drzew dojrzałych, tak aby możliwe było odnowienie lasu, w sposób optymalny dla wymagań rosnących gatunków drzew.

Przeczytaj więcej na stronie lasy.gov.pl.

Wzorowane na procesach naturalnych - metody odnowienia i kształtowania struktury gatunkowej i wiekowej drzewostanów uwzględniają przede wszystkim:

• zróżnicowanie warunków ekofizjograficznych i biotycznych określonych w regionalizacji przyrodniczoleśnej i siedliskoznawstwie leśnym;
• wielofunkcyjny charakter lasu w gospodarce przestrzennej, specyfikę obszarów chronionych i turystyczno-wypoczynkowych, a także lasów na gruntach porolnych i na obszarach zdegradowanych;
• kierunki oraz zasady genetyki i selekcji, reprodukcji lasu, fitomelioracji, doboru rębni, a także zalesiania i uprawy gatunków drzewiastych poza ekosystemami leśnymi.

W doskonaleniu gospodarki leśnej szczególną uwagę zwraca się na uwzględnianie ekologicznych podstaw rozwoju drzew i drzewostanów, poprzez:

• dokładne rozpoznanie warunków glebowo-siedliskowych, niezbędne do zachowania lub przywracania zgodności występujących gatunków z warunkami siedliskowymi;
• realizację powszechnej ochrony przyrody, w tym ochrony ekosystemów o charakterze zbliżonym do naturalnego, lasów łęgowych i olsowych, śródleśnych zbiorników i cieków wodnych, bagien, torfowisk, wrzosowisk, stanowisk rzadkich gatunków roślin i ostoi zwierzyny oraz innych elementów różnorodności biologicznej;
• dostosowanie sposobów zagospodarowania lasów ochronnych do spełnianych przez nie funkcji;
• naturalizację krajobrazu leśnego przez wzbogacanie składu gatunkowego biocenoz leśnych, ograniczanie powierzchni zrębów zupełnych, preferowanie naturalnego odnowienia lasu oraz urozmaicanie brzegowych stref lasu;
• regulację zasobów drzewnych zgodnie z zasadą trwałości; zabezpieczenie realizacji potrzeb hodowlanych i ochronnych lasów oraz wzrostu przeciętnej zasobności drzewostanów;
• zalesianie gruntów, szczególnie w strefach wododziałowych i na obszarach zagrożonych erozją.