Do czynników biotycznych czyli ożywionych zaliczamy różne czynniki patologiczne, jak np.: wirusy, bakterie, wyższe rośliny pasożytnicze, chwasty i przede wszystkim grzyby pasożytnicze, przyczyniające się do silnego osłabiania drzew i ich zamierania na rozległych niekiedy powierzchniach. Spośród szkodników największe znaczenie mają owady, zwłaszcza wykazujące tendencje do masowego występowania, nierzadko w formie gradacji. W zależności od charakteru wyrządzanych szkód i miejsc żerowania, owady tworzą grupy szkodników: glebowych, upraw i młodników, pierwotnych i wtórnych, technicznych drewna i nasion.

Osobną grupę szkód wyrządzanych w uprawach i młodnikach stanowią szkody wyrządzane przez zwierzynę leśną: jelenie i sarny. Szkody te polegają na zgryzaniu nowo posadzonych upraw, spałowaniu i czemchaniu. Odporność drzew na choroby i szkodniki zależy od wielu czynników m.in. od: stanu zdrowotnego drzew, warunków siedliska, stopnia zwarcia itp.

Objawy i przebieg choroby określa się na podstawie zmian fizjologicznych roślin, zabarwienia organów, uszkodzenia komórek i tkanek, zahamowaniu przyrostu, przebiegu regeneracji drzew i drzewostanów (np. choroby łańcuchowe składają się z różnych, często zmiennych ogniw pochodzenia zarówno biologicznego jak i abiotycznego).

Do zwalczania chorób i szkodników stosuje się chemiczne, mechaniczne, biologiczne lub fizyczne metody ochrony lasu. W naszym nadleśnictwie preferujemy metody mechaniczne i biologiczne, a tylko w ostateczności w celu ratowania lasu metody chemiczne.