Wydawca treści Wydawca treści

Psie zaprzęgi

Błękitne niebo. Wzdłuż drogi stoją rzędy drzew w białych czapach. Spod płóz sanek, ciągniętych przez dwie pary puszystych psów, pryskają w górę kawałki zmrożonego śniegu. Człowiek stojący na sankach krzyczy w niezrozumiałym języku. To nie jest obrazek z dalekiej Laponii, ani ekranizacja książki Jacka Londona, ale coraz częstszy widok w naszym kraju.

Psie zaprzęgi, bo tak należy nazywać dyscyplinę oficjalnie zarejestrowaną przez Ministerstwo Sportu i Turystyki, zdobywają w Polsce coraz większą popularność. I nie chodzi tutaj tylko o profesjonalistów zrzeszonych w klubach i biorących udział w zawodach na całym świecie, ale o ludzi, którzy kochają psy, ruch i przyrodę, a traktujących ten sport jako rekreację jest coraz więcej. Szczególnie, że to doskonały sposób na spędzenie wolnego czasu w lesie, ze swoimi czworonogami.

Bieszczady - stolicą

Choć polskie zimy charakterem odbiegają od tych z Północy, to i w naszym kraju z powodzeniem można jeździć psimi zaprzęgami. Świadczyć o tym mogą nie tylko sukcesy polskich maszerów (maszer to osoba prowadząca zaprzęg) w zawodach Pucharu Świata, Mistrzostw Świata, czy Europy, ale i coraz większa liczba takich imprez organizowana u nas.

Mało który region nadaje się do tego tak dobrze jak polskie góry. Stolicą sportów zaprzęgowych są Bieszczady, nazywane polską Alaską. Od dziesięciu lat w Baligrodzie odbywają się zawody o nazwie „W Krainie Wilka", są też nieco młodsze: „W Krainie Żubra" - w Lutowiskach i „W Kresowej Krainie" w okolicach Lubaczowa. Przyciągają coraz większe rzesze spragnionych rywalizacji zawodników, ich czworonogów oraz widzów. – Z roku na rok zwiększa się popularność tej dyscypliny - mówi Andrzej Ratymirski, założyciel i prezes rzeszowskiego Klubu Sportowego Psich Zaprzęgów „Nome", który od wielu lat jest współorganizatorem zawodów. – Niektórzy, by kibicować, przyjeżdżają nawet z odległych miejscowość.

Bieszczadzkim zawodom kroku stara się dotrzymać Polana Jakuszycka, gdzie co roku gości „Husqvarna Tour". – Nasza impreza jest bardzo widowiskowa – mówi Zyta Bałazy, nadleśniczy Nadleśnictwa Szklarska Poręba, po terenach którego przebiega większość tras. – Ale i w Górach Izerskich jest pięknie.

Zawody psich zaprzęgów promują dyscyplinę, poszczególne regiony Polski i jej przyrodę, integrują lokalne społeczności. Pętle tras przebiegają przez ośnieżone grzbiety gór i lasy. W ich wytyczaniu i organizowaniu zawodów często biorą udział nadleśnictwa. – Psim treningom służą akurat nieczynne drogi i szlaki zrywkowe. Na naszym terenie, ze względu na różnorodne formy ochrony przyrody, ciężko jest wyznaczyć stałe trasy. Organizatorzy co roku muszą uzgadniać ich przebieg i otrzymywać stosowną opinię od Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska – tłumaczy pani nadleśniczy.

Na sankach przez jezioro

Zaprzęgi to świetny sposób na oryginalną rekreację. – Psy dają doskonałą możliwość obcowania z przyrodą – mówi Jarosław Kemuś, leśniczy, właściciel ośmiu czworonogów rasy husky. Na co dzień kieruje szkółką w Doręgowicach (Nadleśnictwo Lutówko) i dużo czasu spędza w terenie. Twierdzi jednak, że uczuć, które towarzyszą powożeniu zaprzęgiem nie da się porównać z żadnymi innym. Dzikość psów idealnie komponuje się z naturą.

Chociaż mieszka na Pojezierzu Kaszubskim słynącym z łagodnych zim, nie ma problemów ze znalezieniem terenów nadających się do jazdy. – Można też jeździć po powierzchni jezior skutych lodem – tłumaczy. Nocleg przy kilkunastostopniowym mrozie w towarzystwie dziesięciu psów to niesamowite przeżycie. – Człowieka otacza cisza niekiedy tylko przerywana ich tajemniczym wyciem. Wracając z takiej wycieczki, czuję się, jakbym wracał z dalekiej północnej wyprawy – dodaje.

Pasjonaci zaprzęgów podkreślają, że ten sport jest bardzo mocno związany z lasem. Magda Lupakowa jest leśniczką. O psim zaprzęgu marzyła od  dzieciństwa, które spędziła w górskiej leśniczówce. – Od najbliższych sąsiadów dzieliły nas trzy kilometry. Zimą widać było świeże ślady wilków. Do tego pokochałam książki przygodowe, szczególnie Londona – wspomina. - Otoczenie sprawiło, że powstało marzenie. Spełniłam je kilkadziesiąt lat później.

Jarosław Kemuś i Andrzej Ratymirski najchętniej trenują w lesie. – Nie wyobrażam sobie jazdy gdzie indziej – mówi pan Jarosław. Jako leśnik postrzega jednak kwestię wjazdu zaprzęgiem do lasu wieloaspektowo. – Powinniśmy powiadomić o tym zamiarze gospodarza terenu, najczęściej leśniczego – tłumaczy. – Dowiemy się wtedy kiedy i gdzie będziemy mogli poruszać się po lesie bezpiecznie.

Maszer, sled i stake-out

Przygodę z zaprzęgami należy zacząć od psa. – Ktoś mądry powiedział, że huskyego się albo w ogóle nie ma, albo ma się ich kilka – mówi z uśmiechem pan Jarosław. Dlatego należy się przygotować na to, że stadko szybko się powiększy. Właściciele psów zwracają uwagę na to, że przed kupnem pierwszego, należy daną rasę poznać, pojechać na zawody, do hodowli, spotkać się z właścicielem zaprzęgu. Należy pamiętać, że psy to nie rzeczy, które można odstawić na bok. Pani Magdalena zwróciła się po poradę do wicemistrzyni świata. – Nauczyła mnie wszystkiego, przede wszystkim właściwego użycia sprzętu. Wiele też dowiedziałam się pracując podczas zawodów jako jej pomocnik.

- Psy wchodzące w skład zaprzęgu tworzą kennel. Ubiera się je w indywidualnie dopasowane szelki - ważne, żeby zwierzęciu nie zaszkodzić. Do nich podpina się sanki, czyli sled, lub - jak nie ma śniegu - wózek. Ceny sprzętu, tak jak we wszystkich sportach, są zróżnicowane. Można go kupić w profesjonalnych sklepach lub wykonać samodzielnie.  Przeciętnie kosztuje tyle, co sprzęt narciarski – mówi Andrzej Ratymirski.

Jarosław Kemuś podkreśla, że husky mają zaprzęgi we krwi i z niecierpliwością czekają na start. Psa nie wolno do niczego zmuszać, ma czerpać z wysiłku radość i satysfakcję. – Każdy maszer powinien wiedzieć, czy jego pies się garnie się do biegu, czy tego nie lubi. Zdarzają się i takie wyjątki – tłumaczy.

Od skłonności czworonoga do biegania zależy też długość szkolenia. Zaczyna się od nauki posłuszeństwa. – To bardzo ważne, bo psi zaprzęg prowadzi się tylko głosem – dodaje pani Magda.

Psów nie wolno poganiać, ciągnąć ani zmuszać do biegu. Maszer może w trakcie zawodów startować w wielu wyścigach, one - nie. Po biegu powinny być nakarmione, nagrodzone za wykonaną pracę i odstawione na zasłużony wypoczynek do stake out, czyli przestrzeni dla nich przeznaczonej.

Należy pamiętać o ustaleniu „ w stadzie" odpowiedniej hierarchii. – W obecności psów jem pierwszy, odwiedzający nas gość wita się najpierw ze mną – mówi pan Jarosław. – To czyni ze mnie samca alfa, psy to czują. Bez takiego poważania, można mieć z nimi kłopoty.

Hawk, Fado i Essuna

Oficjalnie uznaje się, że do sanek najlepiej nadają się psy ras północnych: syberian husky, alaskan malamut, pies grenlandzki i samojed.

Mimo różnic w wyglądzie, rasy te mają wiele cech wspólnych. Są wytrzymałe, niewrażliwe na mrozy, dobrze wykorzystują pokarm i szybko regenerują siły. Do ciężkich warunków życia dostosowały się dzięki specyficznej budowie ciała: obfite ciepłe futro i małe stojące uszy pozwalają ograniczyć straty ciepła.

- Husky to psy pierwotne. Mają bardzo silny instynkt stadny, zachowaniem przypominają wilki – mówi pan Jarosław. To pozostałość po trybie życia przodków. Łapane jesienią, zimą ogrzewały człowieka i służyły mu w zaprzęgach. Wiosną żyły na wolności i musiały wyżywić się same. Dlatego jedzą praktycznie wszystko, nawet mrożoną marchewkę. Cechuje je też umiejętność współpracy, zamiłowanie do ciągnięcia sanek i, po prostu, chęć do wysiłku. Wystarczy popatrzeć na zaprzęgi przed startem – psy się wiercą, niecierpliwią, są pełne radości.

Do zawodów dopuszczane są również tzw. greye, czyli mieszanki chartów z wyżłami. – Właściwie do sanek nadaje się każdy pies ważący powyżej dwunastu kilogramów – twierdzi Andrzej Ratymirski. Jarosław Kemuś nie widzi przeciwwskazań do tego, żeby zwykły kundel biegał w zaprzęgu. – Musi być widać, że garnie się do sanek, nie ucieka przed szelkami, a bieg sprawia mu przyjemność – dodaje.

Wszyscy podkreślają, że w psich zaprzęgach nie jest najważniejszy drogi sprzęt i najnowszej generacji wózki czy sanki. – Można jeździć byle czym – twierdzi pani Magda. – Najważniejsze, żeby się ruszyć. Poczuć wolność, mknąc przez zaśnieżony las.


Polecane artykuły Polecane artykuły

Powrót

Dąb "Teodor"

Dąb "Teodor"

Niecodzienna uroczystość odbyła się w czwartkowe przedpołudnie w Budzicznej. Rosnący w lesie niedaleko wsi dąb doczekał się imienia.

Nadano mu je oficjalnie 18.09.2014 r. ku pamięci Teodora Goździkiewicza, pisarza, rodem z pobliskiego przysiółka Kozy. W uroczystości w, której organizatorem oraz gospodarzem byli leśnicy wzięła udział rodzina zmarłego w 1984 r. pisarza, przedstawiciele lokalnych władz samorządowych oraz młodzież szkolna.

Pomysłodawcą nadania imienia sędziwemu dębowi był leśniczy szkółkarz Artur Musiał, natomiast uczniowie pobliskiej Szkoły Podstawowej im. Teodora Goździkiewicza w Dąbrowie Wielkiej zadbali o artystyczna oprawę uroczystości.

Zasadniczą cześć twórczości pisarza zdominowała tematyka przyrodnicza poświęcona zwierzętom i prawom lasu. Źródłem fascynacji stała się tu Ziemia Sieradzka, a tematy czerpał pisarz ze swojego dzieciństwa, gdy jako mały chłopiec towarzyszy swojemu ojcu Nikodemowi, gajowemu w lasach dziedzica Tadeusza Puławskiego.

Najsłynniejszym dziełem pisarza stała się powieść historyczna pt. Sprawy Łuki Bakowicza, której tłem jest Powstanie Styczniowe na ziemi sieradzkiej. W przyszłym roku będzie czterdziesty rajd pieszy "Śladami Łuki Bakowicza". Przedstawiciele sieradzkiego oddziału PTTK zapewniali, że trasa na pewno będzie wiodła obok "Teodora".

Imię Teodor dla dębu pod Sieradzem – nasze miasto

 

 

TEODOR GOŹDZIKIEWICZ (1903-1984)

Pisarz, eseista, dziennikarz, nauczyciel, działacz AK, piewca "Sieradzczyzny". Urodził się 16 kwietnia 1903 r. w Dąbrowie Wielkiej k. Sieradza. Po ukończeniu rosyjskiej szkoły elementarnej w rodzinnej miejscowości i odbyciu kursu przygotowującego do seminarium nauczycielskiego w Zduńskiej Woli, uczył się w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Łowiczu.

Los ustawił mu kołyskę między drzewami. Pisarz, naznaczony znamieniem lasu, nigdy spod jego "magicznych" wpływów się nie uwolni. W czasach, kiedy okalająca człowieka zieleń ustawicznie się kurczy, Teodor Goździkiewicz ocala dla nas najpiękniejsze jej obrazy ...

Pierwsza pracę podjął we wsi Kompina, a następnie został kierownikiem szkoły w Bocheniu. Tam założył rodzinę i rozpoczął swoją drogę pisarską. Debiutował jako poeta w 1924 r. na łamach czasopisma "Łowiczanin". W 1936 r. powieścią "Głosy z daleka" zdobył wyróżnienie w konkursie "Ilustrowanego Kuriera Codziennego" w Krakowie. Druk książki stał się prawdziwym debiutem pisarza. Prowadził bardzo aktywną działalność społeczną i kulturalną. W okresie II wojny światowej pracował w ruchu oporu, prowadził tajne komplety gimnazjalne, przejmował zrzuty broni. Był dowódcą plutonu, działał w AK pod pseudonimem "Głóg". Po wojnie do 1949 r. ukrywał się przed UB. Ujawnił się dopiero po ogłoszeniu amnestii. Od 1950 r. mieszkał w Warszawie i pracował jako dziennikarz m.in. przez 10 lat kierował działem prozy w "Tygodniku Kulturalnym". Teodor Goździkiewicz jest autorem ponad 420 utworów: powieści, opowiadań, reportaży, wierszy, dramatów, recenzji. Umiłowanie przyrody to główny nurt jego twórczości.

…nie byłbym sobą, gdybym nie złożył pokłonu swojemu ulubionemu lasowi położonemu obok wioski a raczej przysiółka -Budziczna ...


Z Dąbrową Wielką i Sieradzczyzną utrzymywał serdeczne kontakty przez całe życie. Kiedy tylko czas mu na to pozwalał, odwiedzał rodzinne strony. Chętnie uczestniczył w rajdach Powstańców styczniowych 1863 r. "Śladami Łuki Bakowicza" zainicjowanym w 1975 r. przez Oddział PTTK w Sieradzu.

 

Inspiracją rajdów tytułowego bohatera była książka pt. "Sprawy Łuki Bakowicza" opowiadająca o powstaniu styczniowym w okolicach Sieradza. Mówił o sobie, że jest obywatelem dwóch ojczyzn - dzieckiem Sieradzczyzny i synem Łowickiego.

Odmienne doświadczenia, lecz siła przyciągania jednaka


Pierwszeństwo jednak oddaje pisarz Sieradzczyźnie i to nie tylko w twórczości, ale także w sferze związków sentymentalnych. Ilekroć pozwalało mu zdrowie i czas przyjeżdżał na spotkania. Był aktywnym turystą i krajoznawcą, doskonałym znawcą przyrody.

Zmarł 13 listopada 1984 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym (tzw. Wólka Węglowa) w Warszawie.

Od 1999r. Szkoła Podstawowa w Dąbrowie Wielkiej nosi imię Teodora Goździkiewicza, nadane w 15-tą rocznicę śmierci.