Latem 2021 roku w leśnictwach Orły, Błota i Grzyb zaobserwowaliśmy silne uszkodzenia koron drzew spowodowane żerowaniem larw boreczników. Wyniki jesiennych poszukiwań szkodników pierwotnych sosny oraz dalsze obserwacji przeprowadzone w wiosną wskazywały na konieczność zastosowania latem bieżącego roku lotniczego zabiegu ratowniczego na powierzchni 284 ha.

Jednak dzięki dodatkowym kontrolom prowadzonym w specjalnie do tego przygotowanych „wylęgarkach” zauważyliśmy, że duża ilość larw boreczników nie przetrwała okresu zimowego i najprawdopodobniej nie zagrozi naszym lasom. Jeżeli obserwacje larw w koronach drzew potwierdzą spadek liczebności owadów, zabieg nie będzie jednak konieczny.

Boreczniki poważnie zagroziły lasom naszego nadleśnictwa już w roku 1985 kiedy to ogólna powierzchnia zabiegu ratowniczego wynosiła 4585,17 ha. Problem borecznika pojawił się ponownie w 1992 r. i objął powierzchnię 789 ha, rok później również wykonano zabieg. W 1999 r. podczas kolejnej gradacji borecznika opryskami objęto powierzchnię 626,82 ha. W 2014 r. zabieg ratowniczy wykonano na 1300 ha drzewostanów w tym 89 ha lasów niepaństwowych.

W Polsce występuje 13 gatunków boreczników, spośród nich aż 10 gatunków żeruje na igłach sosny. Niektóre boreczniki żerują pojedynczo, do nich możemy zaliczyć: krzewiana, zielonożółtego, największego, kapryśnego i czarnego. Jednak o wiele groźniejsze są boreczniki których larwy żerują w koloniach, są to: sosnowiec, podobny, jasnobrzuchy, towarzyski, rudy i jasnonogi.

Zdecydowanie najgroźniejszym z nich jest borecznik sosnowiec, który często tworzy gradacje zagrażające drzewostanom sosnowym na dużych powierzchniach. Borecznikowi sosnowemu (Diprion pini L.) przypisuje się miano najgroźniejszego gatunku szkodników sosny z podrodziny Diprioninae – Boreczniki. Owad ten może przechodzić jedną lub dwie generacje w roku, ale rozwój jednego pokolenia może trwać dwa lub więcej lat. Larwy wylęgnięte z jaj złożonych w bliskim sąsiedztwie żerują gromadnie przez cały okres życia, który wynosi 1.5 – 3 miesięcy.

Początkowo ogryzają one poszczególne szpilki z boków, pozostawiając nienaruszoną tylko cienką nitkę środkową. Starsze larwy zjadają całe szpilki aż do pochewki. Larwy późniejszych stadiów ogryzają czasem korę na młodych pędach. Głównym drzewem żywicielskim jest sosna pospolita. Owad preferuje drzewostany od 30 – 40 lat wzwyż, a nawet drzewostany I klasy wieku czy kilkuletnie uprawy. Zdarza się, że atakowane są igły świerka.